กบและกอหญ้า : ขี่จักรยานเพื่อช่วยโลก (Gob and Goya : Riding for the Earth)

คุณกบ ธนกร ฮุนตระกูลและคุณกอหญ้า สายสิริ ชุมสาย คู่รักที่ให้ความสำคัญกับการดีไซน์ชีวิตแบบพอเพียงและความสมดุลของสิ่งแวดล้อม เจ้าของโรงแรมเชิงอนุรักษ์ 'บ้านท้องทราย' ที่สมุยได้เล่าให้ PST ฟังถึงการทำกิจกรรมเพื่อสังคมและการขี่จักรยานเพื่อช่วยลดมลภาวะในเมืองหลวงที่ทุกคนก็ทำได้

PST:    เหตุผลที่ทำให้เริ่มปั่นจักรยานคืออะไร

กอหญ้า: ก็เพราะได้มาทำงานกับมูลนิธิโลกสีเขียว เค้าทำโครงการต่างๆเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม มีโครงการหลัก คือนักสืบสิ่งแวดล้อมที่จะทำการวิจัยและให้ความรู้กับเด็กๆในโรงเรียน ซึ่งโครงการย่อยแตกออกไปก็จะมี นักสืบสายน้ำ เป็นการหาตัววัดคุณภาพน้ำในแม่น้ำลำธาร มีนักสืบชายหาด ตรวจวัดความสมบูรณ์ของชายหาด และสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่อาศัยอยู่ และล่าสุดก็คือโครงการนักสืบสายลมซึ่งเริ่มมา

สองสามปีแล้ว เป็นการวัด คุณภาพอากาศในกรุงเทพที่มีปัญหามลพิษสูงมากโดยใช้ตัวไลแคนเป็นตัวบ่งชี้ถึงคุณภาพอากาศ ไลแคนคือ ผลผลิตระหว่างการผสมพันธุ์ระหว่างราและสาหร่าย มันจะลอยไปติดตามต้นไม้ มันจะมีอยู่ทั่วไปแต่เราอาจจะ ไม่ได้สังเกตุเห็นมัน ไลแคนบางชนิดจะอยู่ในอากาศดี บางชนิดอยู่ในอากาศไม่ดี เพราะฉะนั้นเราจะรู้ถึงคุณภาพ อากาศโดยการสังเกตุเจ้าไลแคนนี้ได้ สาเหตุหลักจริงๆที่ทำให้อากาศเป็นพิษคือรถยนต์ที่ผลิตคาร์บอนออกมา ระบบขนส่งสาธารณะในกรุงเทพก็ยังไม่ครบวงจรทีเดียว คนยังใช้รถกันเยอะมากๆอยู่ เราเลยอยากสนับสนุน ให้คนหันมาใช้พาหนะทางเลือกก็คือจักรยาน ทำให้เราเริ่มปั่นจักรยานในชีวิตประจำวัน หลายๆคนในมูลนิธิ

ที่ทำงานด้วยกันก็เริ่มปั่นจักรยานกันแล้ว เริ่มเลือกซื้อจักรยานโดยมีพี่อ้อย ดร.สรณรัชฎ์ กาญจนะวณิชย์ กรรมการมูลนิธิให้คำแนะนำว่าถ้าเราปั่นจักรยานเพื่อการเดินทางก็น่าจะเลือกเป็น commuter bike ที่มีน้ำหนักเบา พกพาสะดวก เอาขึ้นสพานลอยหรือ BTS ได้ง่าย ก็เลยไปได้จักรยานพับของ Brompton มา พอปั่นแล้ว ก็ชอบมากมันเบาขี่สบาย ตอนแรกก็เริ่มขี่ระยะทางสั้นๆก่อน ขี่ในซอยกันกับกบ ขี่มาทำงานจากบ้านที่สุขุมวิท 71 มาออฟฟิศ สุขุมวิท 38 มีขี่ไปสวนลุม หรือขี่ไปทานข้าวกลางวันบ้าง

กบ:      ที่เคยออกทริปก็ไปบางกระเจ้า ขาไปนั่งรถไปขึ้นเรือที่ท่าคลองเตยแต่ขากลับขี่กลับมา ระหว่างทาง ก็มีแวะไปกินไอติมพักเหนื่อยบ้าง แล้วอีกครั้งคือขี่จากบ้านไปตีเทนนิสที่สปอร์ตคลับ ตรงอังรีดูนังค์

PST:    แล้วจักรยานของพี่กบเป็นจักรยานอะไร

กบ:      เป็น city bike นี่แหละ ตอนแรกเลยเรามีจักรยานกันก่อนที่จะมูลนิธิโลกสีเขียวจะมีวาระจักรยานอีก ผมมี Dahon กอหญ้ามี Chevy ก็ได้เอามาซ้อมขี่กันในซอย จากปรีดี 25 ไปออกเอกมัย 10 เลยไปทองหล่อบ้าง แล้วก็ได้เลยไปออฟฟิศเมื่อคล่องแล้ว แล้วกอหญ้าก็ไปได้ Brompton กอหญ้าก็เลยส่งมอบ Chevy มาให้ผม Dahon เลยไม่มีคนใช้

กอหญ้า: อยากประกาศขาย Dahon อยู่ ใช้ไปน้อยมาก 2 ทีเอง ใครสนใจติดต่อได้

PST:    เมื่อได้มาใช้จักรยานในชีวิตประจำวันแล้ว อุปสรรคที่เจอคืออะไร

กอหญ้า: คิดว่าอุปสรรคที่ทุกคนได้เจอคือความปลอดภัยในกรุงเทพ มูลนิธิเองก็อยากรณรงค์ให้รัฐทำเลนจักรยาน ให้เหมาะสม แล้วก็เครื่องกีดขวางต่างๆบนท้องถนน เช่นฝาท่อ จริงๆแล้วอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับคนขี่จักรยาน ส่วนมากไม่ได้เกิดจากโดนรถชนแต่เป็นการล้มเองจากสิ่งกีดขวางหรือความไม่เรียบของถนน ความไม่ต่อเนื่อง ของเลนจักรยาน และคนที่ไม่เคารพกฏจราจร บางทีถึงแม้เราจะขี่อยู่ในเลนจักรยาน แต่ก็จะมีมอเตอร์ไซค์ ขับสวนมาหรือแม้แต่อย่างสุขุมวิทที่มีเลนจักรยานบนฟุตบาทก็จะมีมอเตอไซค์ขึ้นมาขี่ด้วย แล้วเค้าก็ขี่ใกล้เรา กว่ารถยนต์อีก

กบ:      เค้าจะไม่หลบเรา เห็นเรามาก็จะยิ่งมาโฉบใกล้ๆ

กอหญ้า: ต้องจัดระเบียบมอเตอร์ไซค์ คนไทยต้องมีสำนึกในการใช้ของส่วนรวมกว่านี้ ส่วนบางคนมีอุปสรรค คือความร้อน แต่เราไม่กลัวร้อนชอบให้เหงื่อออก ถึงแม้ว่าประเทศไทยเป็นเมืองร้อนแต่ถ้าเราปลูกต้นไม้ กันเยอะขึ้นเราก็จะไม่มีปัญหาตรงนี้ เคยมีคนวัดอุณหภูมิตรงลานจอดรถที่เป็นคอนกรีตล้อมรอบด้วยตึก และห่างไปอีกแค่ห้ากิโลเป็นสวนสาธารณะล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ อุณหภูมิทั้งสองที่ต่างกัน 3-5 องศาทีเดียว จริงๆแล้วกรุงเทพอาจจะไม่ได้ร้อนขนาดนั้นแต่เราทำให้มันร้อนขึ้นจากตึกสูงและคอนกรีตเลยทำให้คนไม่อยากขี่ จักรยานกัน กลัวร้อน ต้องอาบน้ำเปลี่ยนชุด

PST:    อย่างพี่กบพี่กอหญ้าขี่จักรยานมาทำงานจากบ้านนี่มาชุดเดียวเลยรึเปล่า

กอหญ้า: ชุดเดียวเลย ไม่ต้องแต่งตัว

กบ:      ของเราเปลี่ยนนะ ไม่งั้นเหงื่อชุม

PST:    บางคนที่กลัวร้อนเค้าก็จะขี่ตอนกลางคืนกัน

กอหญ้า: อุปสรรคอันนึงของการขี่ตอนกลางคืนคือกลัวโดนปล้น อย่างเราสองคนชอบขี่ในซอยกัน เพราะเหม็นควันรถ แต่บางทีซอยมันก็เปลี่ยวกลัวโดนปล้นถึงแม้จะเป็ตอนกลางวัน

กบ:      อย่างจากบ้านซอยปรีดี ขี่ไปทะลุออกซอย 65 ขี่ขึ้นฟุตบาทไปนิดเดียวก็เจอ BTS เอกมัย ก็ข้ามมาแล้วขึ้น bike lane บนฟุตบาทวิ่งยาวมาถึง 38 เลย ปกติขี่ก็จะไม่ลงถนนใหญ่ อย่างตอนที่ไปสปอร์ต คลับ เราก็ไปทะลุซอย 34 ออก 26 ตัดไป 22 ซึ่งจะมีซอยที่เป็นชุมชนหน่อยไปออกรถไฟฟ้าใต้ดินศูนย์สิริกิตติ์ แล้วก็เข้าไปโรงงานยาสูบแล้วขึ้นสะพานข้ามลอยฟ้าที่ให้คนและจักรยานใช้เท่านั้น ก็ไปออกสวนลุมเลย แล้วก็เข้าอังรีดูนังค์ได้

กอหญ้า: บางทีเราก็แค่อยากจะขี่เพลินๆ แต่ก็ต้องมากลัวโดนปล้นจี้

กบ:      โดยเฉพาะผู้หญิง

กอหญ้า: มันเป็นปัญหาสังคมที่เราคนเดียวแก้ไม่ได้ ต้องแก้ที่โครงสร้างระบบความยุติธรรมของประเทศกันเลย

กบ:      จริงๆถ้าเราแค่ขี่กันในหมู่บ้าน ไปปากซอย รัศมี1-2กม ได้แค่นี้มันก็เจ๋งแล้วนะแทนที่จะขับรถ ไปปากซอย

PST:    ออฟฟิศบางแห่งก็มีห้องอาบน้ำไว้ให้พนักงานใช้ด้วย เป็นการส่งเสริมให้ขี่จักรยานมาทำงาน

กบ:      ของเราก็มีให้นะ แต่แต่ละคนในออฟฟิศคนบ้านอยู่ไกลมาก มีคนนึงบ้านอยู่ซอย 33 บอกให้ขี่มาทำงาน ก็ไม่ขี่

กอหญ้า: เค้าบอกกลัวรถชน เราก็เลยถามไปว่าเวลาเธอขับรถเคยขับรถชนจักรยานมั๊ยล่ะ

PST:    แล้วตอนอยู่สมุยได้ขี่จักรยานกันบ้างมั๊ย

กบ:      ตอนนั้นยังไม่ได้เริ่มสนใจจักรยานเลย

กอหญ้า: ใช้เดินเอา อยู่แต่ในโรงแรม ไม่ค่อยได้ไปไหน

กบ:      ที่โน่นเนินเยอะ และมอเตอร์ไซค์เยอะมาก

กอหญ้า: ทรายเยอะด้วย จะล้มกันบ่อย

กบ:      ที่สมุยก็มี car free week ด้วยนะ

PST:    มูลนิธิโลกสีเขียวเป็นคนจัดงานปั่นเมืองที่ผ่านมา มีแพลนจะจัดอะไรอย่างนี้บ้างมั๊ย

กอหญ้า: งานปั่นเมืองเป็นการร่วมมือกันระหว่างมูลนิธิโลกสีเขียวกับ click radio ในอนาคตเราจะจัด film festival แต่รายละเอียดยังไม่ค่อยลงตัว ส่วนคอนเซ็ปท์คือให้เด็กๆส่งประกวดหนังสั้นเกี่ยวกับจักรยาน อย่างคอนเซ็ปท์ของปั่นเมืองคือเราอยากให้เห็นพลังงานทางเลือก คือพลังงานไฟฟ้าที่ใช้ในงานเกือบทั้งหมด คือให้คนปั่นเอา มีเสนาวิทย์มาช่วยดีไซน์รูปแบบการผลิตไฟฟ้าทางเลือก สแตนวางจักรยานที่จะต่อเข้าไปกับ ระบบไฟ

PST:    ขอคำแนะนำให้คนที่ยังไม่เคยปั่น ได้ใช้จักรยานในชีวิตประจำวันบ้าง

กอหญ้า: คืออย่ากลัว ทำเลย ตอนแรกเราก็คิดอยู่ตั้งนาน กลัว แต่พอมาปั่นจริงๆแล้วไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เราคิด ต้องออกมากันเยอะๆ เพื่อในอนาคตทางรัฐจะได้เห็นความต้องการของประชาชน จะได้จัดสรรสร้างเลนจักรยาน ให้มากขึ้น ประเทศที่เจริญแล้วเค้าก็ทำกันทั้งนั้น อย่างในลอนดอนก็มีเก็บภาษีรถยนต์ ทำให้คนหันมาขี่จักรยาน เพิ่มขึ้น มลพิษก็ลดลง ก็มีเหมือนกันที่เมืองไทยที่เสนอให้เก็บภาษีรถยนต์ แต่ก็มีคนเสนอให้เก็บภาษีจักรยานด้วย ซึ่งจริงๆแล้วรถยนต์กับจักรยานก็เทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว ระบบระเบียบการสัญจรและใช้ยานพาหนะในกรุงเทพ ควรจะเข้มงวดกว่านี้ อีกอย่างคืออยากรณรงค์ให้คนขี่จักรยานใส่หมวกกันน็อคกัน เพราะความปลอดภัยต้องมาก่อน

PST:    มีความเห็นยังไงเกี่ยวกับใบขับขี่จักรยาน

กอหญ้า: ถ้าต้องมีใบขับขี่มันจะทำให้คนไม่ออกมาขี่กัน ถ้าเป็นปัจจุบันเนี่ยยังไม่สนับสนุน เพราะคิดว่ายังไม่ถึง เวลา แต่ถ้าในอนาคตเรามีเลนจักรยาน มีกฏเกณฑ์เฉพาะเจาะจงกับยานพาหนะบนท้องถนน ก็ยอมรับได้ที่จะ ต้องมีใบขับขี่จักรยาน แต่ตอนนี้คนใช้ท้องถนนไม่เคารพกฏจราจรกันมันจะยิ่งทำให้ยุ่งยากเข้าไปอีก เราต้องจัด ระเบียบก่อน

กบ:      แต่ถ้ามันถึงกับมีคนเรียกร้องให้คนขี่จักรยานไปสอบใบขับขี่เนี่ย แสดงว่ามันต้องมีคนที่ขี่จักรยานแย่ มากๆนะ

กอหญ้า: มันน่าจะเริ่มที่แก้ปัญหาการเข้าใจและเคารพกฏจราจรก่อน และก็การเห็นใจกันเวลาใช้ท้องถนน หรือพื้นที่ส่วนรวม 

English Version

Khun Gob Thanakorn Hoontrakul and Khun Goya Saisiri Xoomsai, the environmentalist lovers who are serious about living their lives self-sufficiently. The owners of the 'Tongsai Bay Hotel' in Samui told PST about their social activities and how everyone can cycle to save the Earth.

PST:    What is the reason for you to start biking?

Goya:   It’s because I started working with the Greenworld Foundation. We set up ‘the environmental detective projects’ that would help teaching children to take care of the rivers, the beach and the air. Our recent project is called the air detective, it has an aim of monitoring air pollution in Bangkok by observing populations of lichen. Lichen is the fungus that lives where the air is clean and fresh. So by observing lichen population, we would be able to know if there air in that area is in good quality or not. However, the main reason for air pollution comes from the carbon fume produced by cars. Therefore by riding bicycles, the air in the city would be less polluted. We chose to use commuter bikes because they are light and easy to carry around. I have a Bompton bike, we started from riding around our home at Sukumvit 71, then ride to work at Sukumvit 38. We sometimes ride to Lumbhini park or around Sukumvit area for lunch and dinner.

Gob:     We made a bike trip to Bangkrajao once. Got the bikes into the boat and rode around the area then back home. Also, we did ride from home to Sports Club at Henry Dunant road for our tennis session too.

PST:    So what bike does Kob use?

Gob:     Like Goya, I use a city bike too. It’s actually a hand-me-over Chevy bike from her. Initially I used a Dahon and Goya used a Chevy but when she bought a new Brompton I got to use her Chevy instead.

Goya:   Now I want to sell the Dahon bike and it’s only been used twice.

PST:    What do you think are the obstacles for riding bike in everyday life?

Goya:   I think what concerns everyone most is the safety issue. Our foundation wants to raise this concern to the government so that maybe one day we would get proper bike lanes throughout the city as well as a better road management. Most of the accidents that happen to bikers usually come from the imperfection of the roads such as the accident-prone sewage pipe lids or even the unevenness of the road surface. People in Bangkok tend not to obey the driving rules, we often see motorcycles run on the pedestrian walks.

Gob:     And they won’t even give us the way.

Goya:   I believe Thai people should have better social responsibilities. Nevertheless, I think that heat can also be one of the obstacles. Thailand is a hot country so people are afraid to spend a lot of time outdoor, but this problem can actually be solved in the long run by planting more trees. Trees would help reduce the temperature in the city for upto 5 degree celsius.

PST:    Do you guys have to get change when you arrive the office after riding?

Goya:   No I wouldn’t need to.

Gob:     For me I have to otherwise I would be working in a wet t-shirt.

PST:    Some people who don’t like the heat prefers riding at night.

Goya:   A scary thing for riding at night is getting mugged. For us, we love riding in the little sois because we hate the car fume. But you could also be hurt and robbed in the deserted sois too.

Gob:     Speaking of riding in the sois, our usual route is from Sukumvit 71 to Sukumvit 65, then take the bikes on the footpath and up the BTS Ekamai station then down on the footpath again til we reach Sukumvit 38 where our office is. Also there’s a short cut to Sports Club via Queen Sirikit Center, then up on the pedestrian flyover til you reach Lumbhini Park.

Goya:   It’s really a shame we could not just be chilled when we ride cause we are too paranoid about the thieves who could hurt us.

Gob:     Yeah, especially if you are a woman.

Goya:   This is a social problem that definitely has to be solved by not just one person but everyone.

PST:    Some offices provide their employees with showering rooms.

Kob:     We also have showers in our office but people here live out of town so they drive to work. Yet, there’s one who lives in Sukumvit 33 but he refuses to drive.

Goya:   He’s afraid of the cars. So I asked him has he ever hit a biker when he drives?

PST:    Did you get to ride when you were living in Samui?

Kob:     We weren’t interested in bicycles then.

Goya:   We walked cause we spent most of the time in the hotel.

Kob:     Samui is hilly and full of motorcycles.

Goya:   And sands too, people often fall down from their bikes.

Kob:     But they do have an annually car free week activity there.

PST:    The Greenworld Foundation hosted and organized the last Pun-Muang event at Lumbhini park. Do you have plans for similar activities in the future?

Goya:   Pun-Muang was a collaboration between us and Click Radio. The core concept of the event was to show people the alternative source of energy, which was the pedaling energy. Every electrical equipment, from fruit blender to the speakers to the musical instruments all ran on pedaling energy that was turned into electric energy. Our future plan is to hold a film festival involving young people making films about bicycles, but the details are not yet finalised.

PST:    Do you have any suggestions to people who are afraid to use bicycles in their daily life?

Goya:   Just don’t be afraid! We were afraid before but after we started riding then it all got easier. We have to come out to show our power and rights, so that the government would give us priority. In other countries such as Great Britain, they even imply car taxes. The similar policy was raised in Thailand but some people objected and even suggested we also have bicycle tax too. This is ridiculous since bicycles don’t make pollution. Apart from this, I believe that safety comes first, so wearing helmet while riding is very important.

PST:    What’s your opinion on having a bicycle license?

Goya:   It would just discourage people to come out and bike. Maybe if one day we have proper bike lanes and every road users respect the rules then the license is necessary. Now is just not the time.

Kob:     If bicycle license is a serious matter then there must be bikers who ride pretty disrespectfully.

Goya:   Getting a better understanding, respecting each other on the roads and social responsibility would be a good start towards solving the problems I guess.

Plusone : หมวกปั่นจักรยานจากมือสี่มือ (Plusone : the 4 hands-made riding caps)

PST ได้มีโอกาศเจอคุณหนึ่งเจ้าของและดีไซน์เนอร์หมวกปั่นจักรยานแบรนด์ Plusone โดยบังเอิญ เลยขอแทรกคิวอันยุ่งเหยิงมาคุยเรื่องการทำหมวกปั่นจักรยานกับคุณพ่อ งาน Custom Made ซึ่งกำลังมาแรง และแรงบันดาลใจให้เกิด เป็น Plusone ขึ้นมา แล้วเราก็ได้รู้ว่าการให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทนนั้น อาจจะได้กลับคืนมา มากกว่าที่เราได้ให้ไปซะอีก  

PST:   Plusone เกิดขึ้นได้ยังไง

หนึ่ง:    เริ่มจากความชอบส่วนตัวที่ใช้ชีวิตกับจักรยาน โตขึ้นก็ปั่นจักรยานแล้ววันนึงก็มาเจอ กลุ่มเจ้าหนูสิงห์นักปั่น เป็นกลุ่มที่มีไลฟ์สไตล์ชัดเจน ก็เลยมาคิดว่าปั่นจักรยานแล้วก็น่าจะมี accessory เพิ่มเป็นสีสันมากขึ้น แล้วพอดีที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับผ้าอยู่แล้ว ผมมีความรู้เกี่ยวกับ การตัดเย็บเนื่องจากคุณพ่อเป็นช่างเทย์เลอร์ มา 30 ปี ก็เลยได้เรียนรู้วิชาจากคุณพ่อ ไม่ว่าจะเป็น การขึ้นแพทเทิร์นหรือการตัดเย็บ ก็เลยได้โอกาศนำมาปรับใช้ทำหมวกสำหรับปั่นจักรยานขึ้นมา แรกเริ่มก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นธุรกิจจริงจัง แค่อยากทำออกมาให้พวกพี่ๆเค้าก่อน ทุกคนในกลุ่ม เจ้าหนูก็จะมีหมวกของผมใส่ ผลตอบรับก็ออกมาดี คนชอบดีไซน์และการตัดเย็บของเรา ก็เลยคิดว่าน่าจะเอาตรงนี้มาสร้างเป็นแบรนด์ได้ กลายเป็น Plusone ขึ้นมา

PST:    แล้วทำไมถึงชื่อ Plusone

หนึ่ง:    ความหมายของมันคือการให้ เริ่มจากเราทำหมวกให้เพื่อน เราก็ได้กลับมา เช่นราฟก็ช่วย คิดสโลแกน หรืออย่างพี่ตั้มก็ช่วยออกแบบโลโก้ ทั้งที่จริงๆแล้วเราทำให้โดยไม่ได้คาดหวังอะไร แต่ก็ได้กลับมา เป็นบวกหนึ่ง ทุกๆครั้งที่เราทำหมวกให้คนอื่น ทั้งเค้าและเราก็จะได้มามากกว่า หมวก มีอยู่คนนึงผมทำหมวกให้ ผมก็รู้ถึงกระทั่งขนาดรอบหัวของเค้า อีกคนนึงเป็นคุณหมอ เค้าไม่ได้ปั่นจักรยานนะแต่ก็สั่งหมวกผม สั่งมาตลอดทุกคอลเล็คชั่นเลย

PST:   ทำไมถึงเลือกทำงานหมวก

หนึ่ง:    เพราะหมวกเป็น acessory อย่างแรกที่คนปั่นจักรยานจะเห็นก่อนเลย แล้วในช่วงนึง ที่คนนิยมขี่ฟิกซ์เกียร์กัน เค้าก็จะไม่ค่อยใส่หมวกกันน็อคแต่จะใส่เป็นหมวกผ้าแทน ซึ่งจริงๆ แล้วย้อนกลับไปถึงประวัติศาสตร์จักรยาน หมวกผ้าคือจุดเริ่มต้นเลย อย่าง Tour de France ยุคแรกก็ใส่เป็นหมวกผ้ากัน

PST:    การทำงานกับคุณพ่อเป็นยังไงบ้าง

หนึ่ง:    ผมอยู่ใต้จักรพ่อตั้งแต่เด็กๆแล้ว ผมเย็บผ้าเป็นตั้งแต่ 3 ขวบ ช่วยคุณพ่อตั้งแต่เด็กๆเลย ปิดเทอมก็ไปช่วยพ่อที่ออฟฟิศแล้วพอธุรกิจขยาย เปิดที่บ้านเป็นโรงงานก็ช่วยคุณพ่ออีก เรียนรู้ ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นการปูผ้า เลือกผ้า แบกผ้า คือทำมาทุกอย่างจริงๆ มันเป็นการเรียนรู้และช่วย แบ่งเบาคุณพ่อคุณแม่ แล้วผมเองเป็นเด็กที่ไม่ค่อยเถียงผู้ใหญ่ ก็เลยเกิดการเรียนรู้ได้ง่ายขึ้น การสอนของพ่อคือให้ดู จำและทำตาม ซึ่งพ่อเองก็เริ่มธุรกิจผ้าจากการฝึกงาน สมัยก่อน 40 ปีที่แล้ว พ่อก็เริ่มจากการแซ็ครังดุม ทำอย่างงั้นอยู่ 6 เดือน ไม่มีใครสอนวิชาเลย แต่คุณพ่อใช้การ สังเกตุและจดจำเอา หลังจาก 6 เดือนก็ตัดสินใจออกจากงาน มีติดตัวมาแค่กรรไกรกับเหล็กทุบ มาสมัครร้านเทย์เลอร์แล้วก็ทำงานให้ดีที่สุด ตั้งใจที่สุด งานเลยออกมาปราณีตและเนี๊ยบมาก จนวันนึงมาตั้งก๊วนกับคุณลุงเปิดร้านชื่อ ลอร์ด เทย์เลอร์อยู่ที่ลพบุรี ดังมาก ใครไปลพบุรีก็ต้อง ไปตัดชุดที่ร้านนี้

PST:    ในส่วนของงานดีไซน์หมวก มีขั้นตอนยังไงบ้าง

หนึ่ง:    เริ่มเลยคือผมยังจะทำความรู้จักกับเนื้อผ้าแต่ละชนิดก่อนว่ารายละเอียดของมันเป็นยังไง ให้ความรู้สึกยังไง เวลามันจับคู่กันแล้วจะเป็นยังไง เป็นการลองผิด ลองถูกไปก่อน ซึ่งก็มีคุณพ่อ คอยให้คำแนะนำ อย่างเช่นถ้าผ้ายีนส์มาจับคู่กับลูกฟูกมันจะย้วยนะ ไม่สวย พ่อก็จะถ่ายทอด ประสบการณ์ ผมก็ออกแบบแล้วให้คุณพ่อเย็บ พ่อก็จะตั้งใจมาก ตอนเริ่ม เนี่ยพ่ออายุ 68 ผม 28 ห่างกัน 40 ปี แต่เราก็ทำงานเข้ากันดีเป็นทีมเวิร์ก เพราะพ่อเองก็อยาก ผลักดันให้มันเกิดขึ้นจริงๆ ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าคุณพ่อเป็นช่างที่เก่งมากๆ อย่างประวัติความโด่งดัง ของร้านลอร์ดผมก็เพิ่งมารู้ จากญาติๆเมื่อปีสองปีนี้เอง

PST:    Plusone เริ่มจริงจังมากี่ปีแล้ว

หนึ่ง:    เราเริ่มเราก็จริงจังเลยเพราะมองว่ามันคือธุรกิจ เราเริ่มเมื่อต้นปี 2011

PST:    ความที่หนึ่งเป็นดีไซเนอร์ พอมาทำธุรกิจจริงจัง มีปัญหาเกี่ยวกับการบริหารบ้างมั๊ย

หนึ่ง:    ทุกๆอย่างมีปัญหาหมด แต่อย่างแรกเลยคืออย่าคิดว่ามันคือปัญหา แต่ให้เรียนรู้จากสิ่ง ที่เกิดขึ้น เพราะเราเองก็เริ่มจากศูนย์และอย่างน้อยเราก็ไม่มีต้นทุน หรือถ้ามีก็ต่ำมาก เพราะผม เองก็เป็นดีไซน์เนอร์เองด้วย ผมให้คุณค่ากับการเพิ่มมูลค่าให้ชิ้นงานแต่ละชิ้นมากกว่า การที่เรา ผสมผสานจากผ้าวัตถุดิบบวกกับการดีไซน์ และคอนเนคชั่นจากเพื่อนๆพี่ๆ  มันก็เป็นจริงได้ อย่างที่ได้ราฟช่วยคิดสโลแกนให้ พี่ตั้ม Mamafukka ที่ดีไซน์โลโก้ให้ ทุกคนช่วยเหลือกัน เราโตแบบค่อยๆเป็นค่อยๆไป เราเป็นเล็กแต่ลึก

PST:    Plusone มีไปร่วมงานกับแบรนด์ดังมาบ้างเหมือนกัน แล้วอนาคตมองไว้ว่ายังไง

หนึ่ง:    โปรเจ็คเรามีหลากหลายมาก ทางนึงอยากทำหมวกให้ถึงที่สุด มีออกมาหลายๆทรง หลายๆแบบ อีกทางนึงคือเป็นแฟชั่นจักรยาน มี accessory หลายๆอย่าง เสื้อ กางเกง ถุงเท้า รองเท้า ต่างๆ

PST:    ตั้งแต่เริ่มทำหมวกมา มีหมวกกี่ดีไซน์แล้ว

หนึ่ง:    มี custom made ทั้งหมดเกือบพันใบแล้ว พ่อบู๊มาก อย่างวันนึงก็ทำเป็นสิบใบ แล้วก็ยังมี แบบที่เป็นคอลเล็คชั่นอีก ทุกใบพ่อเย็บเองหมดมีผมเป็นผู้ช่วย ทำเองกันอยู่สองคน

PST:    ที่ทำมาหมวกใบไหนยากที่สุด

หนึ่ง:    งาน custome made น่ะยาก มันยากตอนเริ่ม เพราะเราต้องจับความรู้สึกให้ได้ อย่างตอนก่อนจะเป็น Plusone ก็ต้องทำวิจัยตลาด ส่งข้อความใน Social network บอกว่า เราจะทำหมวกให้ แต่ขอข้อความที่บ่งบอกถึงความเป็นตัวคุณ บางคนร่ายยาวมาเลย เราก็ต้อง ตีความตรงนั้นออกมาเป็นผ้าเป็นสีสันและดีไซน์ มีคนนึงอยู่เชียงใหม่ ผมก็ไปเชียงใหม่ไปมอบ หมวกให้ถึงมือเลย เค้าก็ดีใจมาก

PST:    แล้วใบไหนภูมิใจที่สุด

หนึ่ง:    มันยังไม่ถึงที่สุดนะ มันยังมีที่เราอยากจะทำอีก เพราะถ้าคิดว่างานนั้นพีคแล้ว มันก็จะไม่มีงานดีๆออกมาอีก

PST:    เล่าถึงชีวิตการปั่นจักรยานให้ฟังหน่อย

หนึ่ง:    ตอนเด็กเลยปั่นจักรยานสี่ล้อ พ่อซื้อให้ ก็ปั่นไปทุกที่ พอโตขึ้นก็ชอบ BMX แต่ก็ไม่มีตังค์ พ่อไม่ได้ตามใจทุกอย่าง ต้องหาเอาเอง แล้วจักรยานสมัยนั้นราคาแพง ก็ไปรู้จักเพื่อนข้างบ้าน ที่ทำโรงเหล็ก ก็เลยไปหาโครงเก่าๆ มาตัดต่อเป็นจักรยาน custom made ของตัวเอง หนักมาก แต่ก็ภูมิใจที่ของเราไม่เหมือนใคร พอถึงวัยทำงานก็คิดว่าการใช้จักรยานไปทำงานจะสะดวก และได้ออกกำลังกาย ก็ขี่เสือภูเขามา 4-5 ปี จนวันนึงมันหาย เพราะไปคุยงานที่ซอยอารี แล้วก็จอดทิ้งไว้ มันเป็นช่วงหาเสียงเลือกตั้ง ดันไปจอดไว้ระหว่างป้ายสส. ป้ายมันบังรถไว้ ทั้งสองข้างเลยแต่ก็ล็อคลวดสลิงไว้นะ ไปคุยงาน 15 นาที ได้งานกลับบ้านแต่จักรยานหายไปแล้ว เหลือแต่ลวดที่ล็อคไว้กับเสา ไปขอดูกล้องวงจรปิดก็เห็นแต่ป้ายสส. ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้ปั่นเลย จนวันนึงมาเจอรุ่นพี่ Mamafaka ซึ่งเค้าปั่นอยู่กับแก๊งค์เจ้าหนูอยู่แล้ว เค้าก็ชวนเรามาปั่นแต่เรา ก็ยังไม่อยากหรอก จนกระทั้งได้ไปเชียงใหม่ ไปดูงาน ride a life ที่พวกเจ้าหนูจัด โห เท่มากเลย คิดว่าเมืองไทยมียังงี้ด้วยเหรอเนี่ย มันเท่ สุดยอดมาก เลยคิดว่าต้องปั่นจักรยานแล้ว เราต้องเท่ ต้องมี accessory ให้ได้เลย

PST:    เหมือนกับเจ้าหนูเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดเป็น Plusone นะ

หนึ่ง:    มากๆเลย พอมา ride a life 1.2 ที่ลิโด้ สยามสแควร์ ก็ร่วมส่งแสดงงานด้วย วาดการ์ตูนและเริ่มวาดโดยคอมพิวเตอร์ มันก็เป็นแรงผลักดันให้เราทำงานที่ตอบสนอง กับไลฟ์สไตล์ที่เราชอบด้วย

PST:    เห็นว่าเคยพาแก๊งค์เจ้าหนูไเที่ยวบ้านที่ลพบุรีด้วย

หนึ่ง:    แรกเริ่มเลยคือมีแพลนว่าจะไปถ่ายสารคดี ของ Plusone มีการไปปั่นจักรยานกัน มีการตั้งกล้องถ่ายวีดีโอ เขียนสคริปท์เรียบร้อย แต่พอเอาเข้าจริงคนนัดไปไม่ได้ ไม่ว่าง แล้วแต่ละคนในแก๊งค์มีพี่ตั้ม พี่โอ๊ค รุ่นใหญ่กันทั้งนั้น ผมก็เกรงใจมาก แต่ทุกคนก็ยังไปกัน มีราฟตามมาตอนกลางคืนด้วย พวกเรานั่งรถไฟไปกัน ทุลักทุเลมาก พอไปถึงสถานีก็มีชาวคณะ มาต้อนรับ เป็นเด็กๆที่ชื่นชอบพวกเจ้าหนู แล้วระหว่างทางเราก็ดื่มกินมาในรถไฟ พอไปถึงมัน ก็เมาแล้ว ลงรถไฟก็ปั่นจักรยานเข้าบ้านผม สองทุ่มเราก็เริ่มปั่นอีกรอบ ปั่นออกไปร้านก็ไปทานข้าว ทานเหล้า แต่โชคดีที่ระยะทางปั่นจากที่นึงไปอีกที่มันเพลิน ลมตี มันก็รู้สึกดี คืนนั้นก็ไปทั้งหมด 4 ร้าน สรุปออกจากกรุงเทพ 4 โมงเย็น ถึงลพบุรี 6 โมงเย็น กว่าจะได้นอนก็ตี 4 ปั่นไปทั้งหมด 30 กิโล วันรุ่งขึ้นก็ทำบ้านเป็น open house พ่อเย็บหมวกให้กับทุกๆคนที่มา มีพวงกุญแจ ถ่ายรูป ถ่ายแฟชั้น พ่อเย็บหมวกโดยการที่จับคาแร็คเตอร์และสีของจักรยาน และทำเป็นหมวกขึ้นมา สนุกดี แล้วทุกคนได้มีส่วนร่วมทำของของตัวเองด้วย นับว่าเป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ สิ่งดีๆแก่กัน ก็เป็นทริปที่ประทับใจและเป็นจุดกำเนิดของ Plusone เลยทีเดียว

English Version

PST got a chance to meet with Nueng, the owner/designer of Plusone brand, Bangkok's up and coming riding cap brand. So we talked to him about doing a business with his dad, the popular custom made riding caps and the inspiration that started off Plusone. At the end, we learned that sometimes when we give without expecting anything in return, we could actually receive something that is more valuable than what we first gave away.

PST:     How did Plusone start?

Nueng: It started from my passion for cycling and until one day that I met JNSNP (Jao Noo Sing Nuk Pun), the group that has a unique lifestyle and character. So I thought that ones should have accessories when riding bicycles. And my family business involved tailoring, my dad has been a tailor for 30 years so I studied from him. I learned how to make patterns and sewing, and then had a chance to make riding caps. I didn’t really think it would turn out to be my bread and butter business, I just wanted to make the caps for my friends in JNSNP. However, the feedback was really good. People loved my design so I thought I could really turn this into a brand that sells.

PST:     And what’s the meaning of the name Plusone?

Nueng: It means giving. Starting from when I made the caps for friends, and they helped me back in return. Raf helped me with the slogan while Tum Mamafaka designed the logo for me. So starting from one I got a plus one in return. Everyone got more than they give. There’s a customer that I even know what his head measurement is, or a doctor who doesn’t ride a bike but always buy my work from every collection.

PST:     Why did you choose to make caps?

Nueng: Riding cap is the first accessory one would notice when a biker passing by. And when the fixed gears were a hit, most riders didn’t wear helmet, only fabric caps. If you look back at the history of riding, you would notice that the very first era of Tour de France, bikers then wore riding caps not the actual helmets.

PST:     How is working with you father like?

Nueng: I have been playing under my dad’s sewing machine since I was little and have been helping out every school holiday. So I have naturally learned the process of making clothes. I was an obedient child so I got to learn better from my parents. My dad used to be an apprentice at a tailor shop, for 6 months the only thing he got to do was making button-holes. But he learned things by observing and remembering. Until one day he quitted the job and applied for a tailoring position in a bigger shop. He worked hard and put so much effort into his detailed work, and one day he and his friends opened a shop called Lord Tailor in the town of Lopburi, which was very famous and popular during that time.

PST:     What is the process of designing the caps?

Nueng: Initially I had to study the nature of the fabrics, what are their characters and the pairing like, for example, jeans don’t pair well with chords because the fabrics won’t line well with each other. With the help from dad, I got to learn all that is needs. I would design the caps and dad would sew them. Even though he’s 40 years older than me but we work very well together cause we both really wanted Plusone to happen. I only knew recently that my dad was a really famous tailor at Lord Tailer!!

PST:     How long has Plusone been seriously operated?

Nueng: We have been serious from the start because we treated it as a business. We started in early 2011

PST:     Well, you are a designer, what are the problems when you are dealing with the business and the management?

Nueng: Every part has its own problem but we I don’t tend too see them as a problem. Instead I learn from them. We started from zero so there is nothing to loose and lucky that we have a low cost of production. Nevertheless, I give more weight to the process of adding value to our works. By adding design to raw materials and connections I got from friends, Plusone was really happening. Even though we are not a big business but I believe that we are like a small tree with the deepest and strongest roots.

PST:     Recently, Plusone has been in collaborations with other big brands, what are your future projects?

Nueng: I have thought of a couple of projects that could really push the limits of hat designing or making a line of bike fashion, with accessories such as tops, bottoms, socks or shoes.

PST:     Since day one, how may designs have you made?

Nueng: There are nearly one thousand custom made caps, every piece are hand made by my dad and I, and this doesn’t even include all the collections that have been out.

PST:     Were there difficult ones to make?

Nueng: The custom made ones are quite difficult because you have to interpret what the customers want. Before becoming Plusone, I had to do a market research by posting messages in the social network. I would make people a cap in exchange of them describing their characters and personalities, and I would have to translate the information into the design, types of fabrics and colours. And you won’t believe that some people did write for pages describing themselves. One of my participants lives in Chiangmai, he was so happy I traveled up there and handed the cap to him myself.

PST:     Which one is your ultimate design cap?

Nueng: There isn’t one yet. I still want to make more. I believe that if I’m really satisfied with one then there wouldn’t be any good ones afterwards.

PST:     Please tell us of your bicycle life

Nueng: When I was a kid I rode the 4 wheels bike and started to like the BMX bikes when I was a bit older. But my dad didn’t spoil me so I had to earn what I want. I had a neighbor whose family was in the metal business so I luckily got old metal parts from him. I custom made my own bike and it turned out to be very heavy but I was proud of it and rode it everywhere. When I started working in Bangkok, I rode mountain bike to work for nearly 5 years cause it was fun and I got to exercise until one day it was stolen. It happened when I rode to pitch the work and parked the bike between the 2 big politician cut outs, I locked it with the pole and went into the meeting. When I finished, got the project but the bike was gone. So I stopped riding. One day I met ‘Mamafaka’ who is a member of JNSNP, he asked me to come ride with him but I hesitated. Until I went to ‘Ride a Life’ exhibition by JNSNP at Chiangmai, I experienced the lifestyle that was so cool and inspirational. I wanted to be as cool as the JNSNP and I got to have the accessories to go with my ride.

PST:     So JNSNP was really your inspiration?

Nueng: Totally. Then there was a ‘Ride a Life 1.2’ at Lido Siam Square, I got to showed case my work in the exhibition too. So it was the start of the lifestyle that I like.

PST:     You once took JNSNP to ride at your home town Lopburi too?

Nueng: We had an initial plan of filming a documentary about Plusone and bicycle riding. Cameras were arranged and the script was written, but at the end the project leader couldn’t make it. So the trip didn’t start off as smoothly as expected. We all got on a train and were well received at the end station by the local boys who are fans of JNSNP. On the train, we have already started drinking so by the time we got to Lopburi we were pretty drunk. Then we rode to my house and started our night ride at 8pm and rode to 4 bars that night. In summary we left Bangkok at 4pm, arrived Lopburi at 6pm and went to bed at 4am, we rode in total of 30 km. And the next day we turned my house into an open house where everyone got to help my dad making their own caps and key chains. Dad made them according to each bike’s character and colour. So it was a memorable trip that was actually the start of Plusone.